TMB (Tour Mont Blanc) September 2020

Gisteren uitgekomen op een camping in Chamonix, vandaag de laatste dag 😥

Onderstaande video gemaakt met het besef dat het weer even gaat duren voordat je vanaf de begane grond, stapje voor stapje, door de boomgrens , naar boven mag lopen. Ga hier niet proberen een literaire verhandeling op te nemen over dat gevoel maar heb wel geprobeerd het nietige, bijna onderdanige gevoel  tijdens de wandeling, ten opzichte van de diepte in het dal (is al weer niet echt literair verantwoord), vast te leggen.

Ga dit trouwens nog wel een keer, voor mijn volgende boek, doen omdat het heel mooi zou zijn als het mij lukt mijn gedachten en ervaringen op papier te zetten. De afgelopen dagen weer heerlijk de tijd gehad om na te denken maar ook uit te schakelen en alleen maar bezig te zijn met/in het hier en nu. In mijn volgende boek gaat het natuurlijk over het (juist onder de huidige, uitdagende, omstandigheden) in praktijk brengen van mijn ‘Prioritijd! adagium’ ‘keuzes maken, doelen stellen om daarna een strategie op te stellen deze te halen’  maar ook:

Groot (de totale tocht) v.s. klein (de eerstvolgende stap).
Stilstand v.s. beweging (kijken wat je wel kan in plaats van blijven hangen in het negatieve).
Acceptatie (‘wandelomstandigheden’ als het weer, de inspanning en het navigeren als metafoor voor het ‘jezelf opnieuw uitvinden’ en wennen aan ‘het, nieuwe, leven’).
De rijkdom dat je zo’n tocht mag, maar ook nog steeds kan, maken v.s. de aanleiding daartoe.
Mijn dagelijkse ‘strijd‘ om maar ‘zo normaal mogelijk te functioneren’ (wat overigens een stuk makkelijker is onder ‘deze’ (wandel) omstandigheden’) v.s. het regelmatige onbegrip over ‘mijn situatie’
(wat ik juist weer heel goed begrijp omdat ik zo mijn best doe ‘normaal te doen’ maar waar je wel steeds ‘boven moet staan’).
Het feit dat ik van mijzelf begrijp dat ik er wel boven moet staan, anders wordt ik gek, maar dat dit ook weer als arrogant over kan komen; de afstand die je creëert richting mensen die wellicht, wel, echt geïnteresseerd zijn.
Ik zeg nu vaak ‘daar wil ik niet over praten’ terwijl dit, in sommige gevallen, juist zou kunnen helpen.

De bevestiging (net als tijdens de eerdere Schotland reis) dat ik thuis de weinige afspraken die ik maak goed moet inplannen en daarna moet bijkomen (al is het maar een simpele koffie-afspraak of s’ avonds eten met het gezin) terwijl ik nu juist niets plan, wandel, rust houd waar en wanneer ik wil, mijn tent neer zet waar het uitkomt en iedere dag alleen maar sterker wordt. Het feit dat je vroeger (in mijn geval letterlijk 😉 ) alleen maar aan het rennen was terwijl je nu, ook weer letterlijk, kleine stapjes neemt maar toch je doelen bereikt / afstanden af legt (metafoor voor de, lastige, weg naar acceptatie);
ik ga het opnemen in mijn boek maar niet hier en nu!

(zit nu al te grinniken om de reacties als jullie dit lezen, gaat verder goed met mij maar zie dit ‘cursief’ alvast maar als een voorproefje van het boek!)

Tijdens het ‘stijgen’ houdt ik standaard om de 100 passen even rust (strategie, bewustzijn/ bewust zijn; ik ga nog even door 😀 ); aan de ene kant om te genieten van de omgeving (daar even bij stil te staan) maar vooral te herstellen!  Bewust even bijkomen tot ‘het hoofd’ maar in feite mijn hele lichaam weer ‘verder kan’ wat ook weer zweverig klinkt maar juist onder mijn huidige omstandigheden perfect past en een ideale vervanging is voor triatlonnen en marathonen maar ook voor het gemis (de voldoening) van werken).

Op deze dag heb ik tijdens deze pauzes  bewust (te) regelmatig de GoPro gepakt en mijn omgeving vastgelegd.

Het besef dat je het ene moment nog tussen de stads geluiden (zelfs op de vroege zondagochtend) wandelt terwijl het tijdens de tocht met iedere stap stiller, in het bos nog vogeltjes, wordt . Diezelfde omgeving wordt steeds mooier, indrukwekkender en tijdens deze wandeling zie je dat niet alleen ten opzichte van de stad in de diepte maar juist ook door de bergen aan de andere kant van de vallei.

Juist deze dag, waarop je, net als gisteren toen ik het laatste deel door Chamonix wandelde, onderdeel bent van die stad om daar daarna van boven op uit te kijken waarbij je, letterlijk, steeds meer afstand neemt, was daardoor (na al die dagen heerlijk, alleen, in de natuur) een mooie overgangs- (afscheid?) dag.

Mooi? Belachelijk mooi!
Ga nog werken aan de video-skills v.w.b. de overgangen tussen de beelden; beloofd!

Nog even praktisch: er rijdt trouwens zeer regelmatig een trein over dat spoor! 
(ergens in een van de filmpjes hoor je dit ook in het dal).