Onderstaande is inmiddels al weer lang geleden geschreven.
Lees dit vooral als je voor het eerst deze pagina bezoekt
maar klik anders op de knop hiernaast.
Ik heb deze ook onderaan de pagina verwerkt.
Status
Ik kom regelmatig mensen tegen die, nog, niet weten wat er met mij gebeurd is of benieuwd zijn naar de laatste status.
Eerste vragen op zo’n moment zijn bijna altijd ‘ben je al weer aan het werk’ en/of ‘kun je al weer sporten?’ wat beiden niet het geval is.
Omdat het niet goed voor mijn herstel is dit iedere keer te moeten herhalen verwijs ik iedereen naar deze pagina.
Hoewel ik in het begin voelde dat het goed was om erover te praten, merk ik inmiddels het tegenovergestelde; ik wil niet iedere keer hetzelfde, negatieve, verhaal vertellen.
Deze pagina is openbaar, de eerder gepubliceerde updates (waarmee ik na het ongeluk ben gestart om iedereen op de hoogte te houden) staan op een andere pagina. Deze is beschermd met een wachtwoord die, incl. de link, eerder verstuurd is en nog steeds beschikbaar is.
Deze, afgeschermde, pagina is de basis voor het boek dat ik aan het schrijven ben maar daarover onderaan deze pagina meer.
Maandag 11 maart 2019
Op deze avond ben ik, terwijl ik op mijn racefiets naar huis reed vanuit mijn werk, aangereden door een snorfiets.
De veroorzaker van deze frontale botsing is bij dit ongeluk overleden.
Ik heb hier een (op 3 plaatsen) gebroken nek , barst in mijn schedel, gebroken oogkas, 3 gebroken ribben, gebroken duim en meerdere beenwonden aan over gehouden.
Achteraf is duidelijk geworden dat ik op het moment van het ongeluk 30 km. per uur fietste.
De snorfiets (die volgens de constructie-specificaties max. 25 KM PU zou mogen ) was opgevoerd.
In onderstaand rapport staat dat de geteste max. snelheid van de snorfiets ten tijde van het ongeluk 53 km. per uur was.
Politiedossier
Ik kan mij niets herinneren van het ongeluk zelf waarbij de onzekerheid v.w.b. de omstandigheden tot augustus dat zelfde jaar 2019 geduurd heeft. Op dat moment, 5 maanden later, is het dossier (63 pagina’s) gedeeld met mijn advocaat.
Onderdeel van dit dossier is een uitgebreid technisch onderzoek van de Politie (Afdeling Verkeers Ongevallen Analyse) waaruit blijkt dat de snorfiets volledig aan de verkeerde kant van het fietspad reed terwijl ik helemaal rechts fietste. Hierdoor heb ik de snorfiets niet kunnen ontwijken.
De, eventuele, rol van een 2e scooter, wordt niet duidelijk uit dit dossier omdat daar verder door de politie geen onderzoek naar is gedaan. Wel wordt er, in hetzelfde technische onderzoek, vermeld over de veroorzaker van het ongeluk:
‘mogelijk haalde hij een, in dezelfde richting rijdende, bestuurder van een brom/snorfiets in’.
Dat zou voor mij verklaren dat de veroorzaker van het ongeluk op het laatste moment op mijn weghelft terecht gekomen is.
De bestuurder van deze 2e scooter is sowieso de eerste die op de plek van het ongeval aanwezig was maar hij is doorgereden.
Uiteindelijk zijn 2 jonge vrouwen (gewaarschuwd door de hierboven genoemde bestuurder van de 2e scooter) de eerste geweest die actie hebben genomen. Voordat zij op de plaats van het ongeval aankwamen zijn er minimaal 30 minuten verstreken waarbij ik die periode bewusteloos ben geweest.
Ik ga hier verder niet in op enkele persoonlijke zaken vanuit de betrokkene(n) maar ik begrijp inmiddels vanuit het dossier (schouwverslag) wel waarom de veroorzaker van dit verschrikkelijke ongeluk mij niet heeft gezien terwijl ik voor en achter (2 lampjes) zeer goede verlichting had. (zie eerdere berichten op de afgeschermde pagina waaruit blijkt dat ik niet kan/kon begrijpen dat hij mij niet gezien heeft).
Als je zo direct bij een dodelijk ongeval betrokken bent, je zelf niets meer kunt herinneren en er maar op moet vertrouwen dat jij correct gehandeld hebt geeft de uiteindelijke bevestiging dat jij zelf niets hebt kunnen doen om het ongeluk te voorkomen, ondanks de nog steeds ellendige omstandigheden, een gevoel van opluchting.
Beelden
Ook in dit geval, al zijn sommigen ‘confronterend’, zeggen beelden meer dan woorden.
Hier de link naar de pagina met daarop enkele foto’s en een video.
Ik ben persoonlijk vooral geschrokken van de getuigenverklaringen die opgenomen zijn in het dossier.
Natuurlijk zijn deze teksten confronterend maar zij verklaren wel mijn huidige toestand en onderbouwen waarom mijn herstel lang(er) duurt.
Onderstaande tekst (lichtgrijze achtergrond) geeft een indruk van de, letterlijke, impact.
Deze, eerste, tekst van een vrouwelijke getuige die langsreed:
Op maandag avond 11 maart 2019 om 21:07 reed ik bij restaurant Babylon in Heerhugowaard.
Ter hoogte van de Molen langs de N242 zag ik een scooter over het fietspad rijden.
Dit fietspad was rechts van mij, op de dijk.
Ik reed ongeveer 80 km/h over de N242, de scooter welke op het fietspad reed, leek mij niet extreem hard te rijden.
Dit zal ongeveer 50 km/h uur zijn geweest maar dit weet ik niet zeker.
Voor mijn idee droeg de bestuurder van de scooter een helm.
Noot: het is niet duidelijk over welke scooter deze getuige spreekt, de veroorzaker van het ongeluk droeg geen helm.
Op het moment dat ik zo goed als naast de scooter reed, zag ik dat deze om wat voor reden dan ook, viel.
Ik zag de lichten van de scooter een vreemde beweging maken.
Ik zag dat het achterlicht van de scooter richting de N242 scheen.
Het viel mij namelijk op dat ik het achterlicht van de scooter mijn kant op zag schijnen en de koplamp niet.
Ik had muziek aan in de auto, op normaal volume en mijn ramen gesloten maar toch hoorde ik de klap heel hard, het klonk heel ernstig.
Ik schrok hiervan.
Deze verklaring van de 2 jonge vrouwen die, gewaarschuwd door de bestuurder van de 2e scooter, een half uur later bij het ongeluk aan kwamen rijden:
Ik zag dat er een man uit de berm aan de waterzijde kwam.
Ik zag dat de fietser omviel.
En deze, 3e, tekst van een andere getuige:
Dat Buld omviel en weer opstond
Verklaring agent (4e tekst):
Ik zag vier meter verderop het fietspad, richting Heerhugowaard, een man in fietskleding in het gras zitten.
Ik, verbalisant, hoorde de man iets zeggen en ik zag hem even heen en weer lopen.
Die laatste stukjes omdat ik nog steeds niet weet hoe lang ik daar gezeten/rond gelopen heb.
(tijd tussen het ongeluk zelf en het arriveren van de hulpdiensten)
Daarnaast weet ik ook niet hoe vaak/hoe lang ik buiten bewustzijn ben geweest.
Ik had gehoopt daar, vanuit het Proces Verbaal, meer duidelijkheid over te krijgen maar dat is niet het geval.
Noot: de laatste tekst is gekopieerd uit een eerdere update.
Zoals eerder opgenomen op de ‘afgeschermde pagina’ is dit inmiddels wel bekend en hierboven opgenomen in de tekst. Dit uiteindelijk op basis van de informatie vanuit mijn fietscomputer die, 8 maanden na het ongeluk, alsnog is opgestuurd door de politie maar dat bijzondere verhaal vertel ik in mijn boek.
In het technische deel van het dossier staan verder o.a. confronterende feiten v.w.b. de impact zelf zoals de plek van mijn fiets die met het stuur in de andere richting, 3.60 meter (van mijn positie uit gezien) aan de linker kant van het fietspad in het gras lag terwijl ik dus helemaal rechts reed op een fietspad van 2.70 breed.
Het voorwiel van mijn racefiets ligt nog wel op de plek waar het ongeluk gebeurd is wat (gerekend over het fietspad) weer 8 meter verwijderd is van de plek waar mijn fiets is gevonden. Besef dat dit een puzzel lijkt waarbij ik de CSI achtige foto niet zal delen maar mijn fiets lag dus, gezien vanaf de plek waar het ongeluk gebeurd is, 6 meter 30 naar de zijkant en 8 meter terug in de richting waar ik vandaan kwam.
Hoe gaat het nu ?
Inmiddels gaat het een stuk beter waarbij mijn hoofd helaas achter blijft.
Dit uit zich, nog steeds, in hoofdpijn, duizeligheid, gebrek aan focus en vermoeidheid.
De hoofdpijn is er als ik wakker wordt, neemt toe als ik prikkels ervaar zoals licht, geluid maar ook warmte en kou, en is verder de hele dag aanwezig.
Als ik rust neem (b.v. tijdens mijn dagelijkse oefeningen of na mijn standaard rust moment tussen de middag) merk ik gelukkig wel dat de hoofdpijn afneemt. Verder zit er geen logica in; kan zo maar dat ik rustig aan het wandelen ben met de honden en daarna (v.w.b. toegenomen hoofdpijn) moet bijkomen als ik weer thuis ben.
Ook tijdens het avondeten of het kijken van een film of voetbal-wedstrijd zorgt drukte voor, extra, hoofdpijn wat ik probeer te minimaliseren door, goede, oordopjes in te doen.
Iedereen is er inmiddels aan gewend dat ik regelmatig even ga rusten wat niet alleen bij mijzelf voor maar ook binnen ons gezin voor een nieuwe realiteit heeft gezorgd.
Auto? Bakfiets! 🙂
Naast niet meer werken, niet meer sporten en veel minder sociale contacten (wat op het moment dat ik dit schrijf door Covid19 natuurlijk voor iedereen geldt) rijd ik ook alleen nog maar auto in ons dorp. Vanuit de oude situatie waarin ik gem. 50 000 KM per jaar richting uitjes, opdrachten, fietstochten, weekendjes weg, etentjes, wedstrijden, vakanties enz. reed is dat zacht uitgedrukt confronterend.
Ook in dit geval vooral weer kijken naar wat wel kan en dat is in ieder geval, heel, rustig fietsen.
Niet meer als vroeger op de racefiets of mountainbike maar rechtop, met mijn stuur hoog zodat ik helemaal rechtop zit als een echte oude man. Inmiddels een, elektrische, bakfiets gekocht zodat ik niet afhankelijk ben van anderen en mijn bereik (strand / bos) groter wordt.
Bewust gekozen voor een bakfiets zodat de honden ook meekunnen.
Update: er reageren af en toe ook (hele! 😉) oude bekenden die nog niet weten dat wij inmiddels 2 honden hebben. Daarom, onderaan deze pagina, een foto. (sluiten we deze pagina ook nog eens vrolijk af)
Koffie!!??
Ik krijg regelmatig uitnodigingen af te spreken aan een kop koffie. Neem dit vooral niet persoonlijk! maar dit kost mij (nog?) te veel energie. Het eerste half uur tot een uur merken mensen niet zo veel aan mij (daar ga ik i.i.g. zelf vanuit ) maar een op het oog simpele ‘koffie-afspraak’ kost mij, omdat het altijd langer duurt, gewoonweg te veel energie.
Hierdoor moet ik echt, hoe triest dit ook klinkt, 2 dagen bijkomen wat mij dit niet waard is naar ons gezin toe.
Ik heb inmiddels mijn persoonlijke strategie (bekend voor de lezers van Prioritijd! 😉) aangepast waarbij ik moet toegeven, met schaamrood op mijn kaken als ik het vergelijk met mijn situatie voor het ongeluk, dat de minder slechte dagen de dagen zijn waarop ik rustig aan doe.
Mediteren, rust nemen, simpele klusjes, gitaar spelen, korte periodes schrijven, mijn dagelijkse oefeningen (kracht, focus, lenigheid), 2x per week op de Tacx (voor de kenners: uurtje op 100W 😀 of beter 😥) genieten van een (luister)boek, podcast of mooie muziek, wandelen met de honden enz.
Medelijden vs. Acceptatie
Ik kan slecht tegen medelijden maar kan niet anders dan nog steeds constateren dat het niet gaat zoals ik normaal functioneer. Dat accepteren kost mij nog steeds veel moeite.
Daarnaast heb ik nog steeds heel veel last van/pijn in mijn nek wat ook weer invloed op mijn hoofd(pijn).
Als ik voel dat de hoofdpijn toeneemt doe ik dus even rustig aan wat meerdere keren per dag voorkomt.
De diagnose luidt NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) / PCS (Postcommotioneel Syndroom) waarbij ik op dit moment, ondersteund door verschillende specialisten, nog steeds bezig ben daar zo goed als mogelijk mee om te gaan en zo veel als mogelijk te herstellen.
Het gevoel in mijn hoofd stapelt zich op waarbij ik wel kan kiezen een langere periode, b.v. als wij visite of een etentje hebben, door te gaan maar dit later moet bekopen.
Behandeling VS
Op de andere pagina (zie tekst hieronder) heb ik al mijn stappen tot herstel, o.a. Hersenkliniek KNVB, revalidatie NWZ en AMC, Neurologie, bewegingswetenschapper enz. enz. gedeeld maar dit was toch de laatste optie die over was. Cognitive FX biedt inmiddels ook een online programma aan als alternatief voor de ‘echte behandeling in de VS die door Covid niet door kan gaan.
Deze zogenaamde Headstart bestaande uit 4 halve dagen via Teams heb ik in maart 2021 gevolgd heb.
Na 4x uitstel (Covid) heb ik uiteindelijk eind dat jaar ook het echte programma gevolgd in Utah
(meer informatie via deze link: Cognitive FX).
Helaas heeft dit niet opgeleverd wat wij gehoopt hadden.
Dit ligt overigens niet aan de behandeling zelf!
Bijna alle zaken die tijdens deze behandeling aangeleerd worden paste ik al toe in mijn persoonlijke strategie.
Sterker, ik heb daar een boek over geschreven.
Kwam nog wel met stoere plannen terug om weer, rustig aan, auto te gaan rijden.
Dit omdat een aantal van de, die week 12, deelnemers zelf ook met de (huur-) auto kwamen wat mij motiveerde dit ook weer te gaan opbouwen. Toen ik na terugkomst in Nederland weer eens een rondje op de bakfiets heb gefietst dit direct maar weer uit het hoofd gezet maar het idee was goed.
Moet eerlijk schrijven dat ik gehoopt had dat er in ieder geval iets van verbetering zou optreden maar niet dus.
Dit ook maar opgenomen in de acceptatie waarbij ik professionele hulp gezocht heb zodat ik geen nare, zeurende oude man wordt. Daar zijn er tenslotte al genoeg van!
Door een van de artsen, een specialist op het gebied van ‘gebroken nekken’ die speciaal werd ingevlogen door Cognitive FX, ben ik op het spoor gezet van pijnbestrijding. Inmiddels krijg ik iedere 3 maanden meerdere zogenaamde Triggerpoint Injecties in mijn nek. Dit is een combinatie van kort- en langwerkende pijnstillers.
Dit wil niet zeggen dat ik daarnaast op dagelijkse basis geen, kortwerkende, pijnstillers meer nodig heb maar het helpt wel degelijk. Inmiddels (ik schrijf oktober 22) is de behandeling uitgebreid en krijg ik daarnaast ook spier ontspannende injecties in mijn gezicht (voorhoofd, kaken) om te zorgen dat mijn hoofd verder ontlast wordt, vooral ook rond het litteken.
Dit is een nare behandeling gevolgd door een klein weekje extra pijn die dus 4 x per jaar wordt uitgevoerd.
Daarnaast masseer ik inmiddels, op advies van de behandelend arts in de pijnpoli, 3x per dag Voltaren Gel in/op mijn nek.
Beste advies dat ik tot nu toe gekregen heb is even simpel als uitdagend: wordt eerst maar weer gelukkig!
Bovenstaande vanuit mijn laatste evaluatiegesprek na 3 uitgebreide neuropsychologische onderzoeken met lange periodes daartussen om de voortgang tussen de onderzoeken te meten.
Ik houd mijzelf voor dat ik (wij!) goed op weg zijn maar er sowieso, samen, alles aan doen.
Daarbij zijn genoemde onderzoeken 1 van de opties die ik de afgelopen periode heb gevolgd.
Onbegrip
Minder vrolijk wordt ik van mensen, gelukkig een hele kleine minderheid, die zelfs na het lezen van bovenstaande nog steeds niet begrijpen wat er aan de hand is.
Zelfs mensen, gelukkig ook weer een nog kleinere minderheid maar dat maakt de teleurstelling niet minder, van wie ik dacht dat zij mij goed kennen vergissen zich.
Natuurlijk besef ik mij (begrijpen voordat je begrepen wilt worden) dat ik mij beter voordoe dan dat het met mij gaat.
Ik besef mij ook dat de meeste mensen mij zien als ik uitgerust ben en naast pijnstillers ook mijn medicatie heb genomen maar het zit nu eenmaal niet in mijn aard om te klagen.
De schaarse momenten dat ik op pad ben wil ik sowieso niet praten over vervelende zaken als het ongeluk en vooral zelf ook een gezellige tijd hebben.
Als voorproefje op mijn boek waarin ik eerlijk op mijn eigen gedrag/ karakter reflecteer zie ik in dat iets wat je voorheen kon beschrijven als een kracht;
altijd maar vrolijk doorgaan met 30 dingen tegelijk (waaronder opdrachten in Eindhoven, Marathons, Triatlons, lezingen geven,
leuke (vaak sportieve) evenementen organiseren, coachen en trainen van voetbalteams van de kinderen, altijd helpen op school enz. enz.) dit nu, zoals dit natuurlijk niet alleen voor mij geldt, direct ook mijn valkuil was en in mijn huidige situatie dus is.
Een goede vriend verwoorde het mooi: ‘jij leefde altijd 6 levens tegelijk’.
Inmiddels accepteer ik dat het onder de huidige omstandigheden onmogelijk is er 1, goed, te leven.
Zoals eerder geschreven zit ik vooral niet te wachten op medelijden maar ook niet op, al dan niet bewuste, lompheid.
Op de afgeschermde pagina, en uiteindelijk in mijn boek, heb ik een top tien opgesteld van ongepaste vragen.
Ook daar weer begrip omdat ik dat zelf ongetwijfeld, onbewust, ook heb gedaan (doe?) in situaties die ik niet, nog niet, begrijp.
Er zitten echter situaties bij die simpelweg onbeschoft en sowieso teleurstellend zijn maar ook daar moet je,
in dit geval ik, mee leren leven.
Natuurlijk besef ik mij, juist nu, dat ook ik in het verleden lomp ben geweest waarbij ik specifieke voorbeelden heb besproken met degene waarvan ik nu besef dat ik hen gekwetst heb. Ik kan inmiddels uit eigen ervaring vertellen dat dit niet altijd gewaardeerd wordt maar het helpt mij wel v.w.b. accepteren van mijn eigen situatie; dat ik zelf ook, onbewust, lomp ben geweest).
In de praktijk wil ik, als ik mensen tegenkom, of dit nu in het zeldzame geval gepland is in de vorm van een etentje of kop koffie dan wel in de Albert Heijn, (in voorkomende gevallen wij als in Ronald en Eveline) juist op zo’n moment luchtigheid, gezelligheid en vooral over andere zaken praten.
Als ik al over mijn (onze) persoonlijke ellende wil praten geef ik (dan wel wij) dit zelf wel aan.
Nog steeds zijn er mensen die hardnekkig proberen persoonlijk te horen hoe erg het allemaal wel niet is maar ook dat lijkt mij inmiddels duidelijk.
Heel bijzonder hoe vaak mensen als ik antwoord ‘goed’
(op een duidelijke manier waarbij ik in ieder geval probeer uit te stralen dat ik geen zin heb om er verder op in te gaan) het nogmaals vragen.
Vaak in de vorm ‘nee, hoe gaat het nu echt met je’ of ‘echt waar’?.
‘Maar jij hebt toch ….’ of ‘jij kunt toch niet meer ……’.
Had mij voor het ongeluk gevraagd wat mij als persoon ‘Ronald maakte’ en ik had, naast mijn gezin, werk en sporten genoemd.
Vanuit die passies dingen voor elkaar krijgen met daarbij zo veel mogelijk lol en voldoening.
Als dit, wat in feite jouw persoonlijke identiteit vormgeeft, letterlijk in een klap wegvalt duurt het, vanuit genoemde klachten, lang voordat je jezelf opnieuw uit gevonden hebt.
Een ongeluk als dit kan uiteindelijk iedereen overkomen.
De nasleep (zowel vanuit/door mensen die professioneel betrokken zijn als mensen uit je persoonlijke omgeving) is wel degelijk iets waar ik mijn ervaringen over ga delen. Natuurlijk vanuit een immer positieve mindset waarbij deze tekst alvast een inkijkje geeft in mijn boek.
Financieel!?
Ik weet niet of dit iets typisch Nederlands is maar tot nu toe, voor het ongeluk, heeft nooit iemand aan ons gevraagd hoe het op dat gebied met ons gaat. Het is dan ook bijzonder hoe dit nu opeens een issue is. Op de meeste vreemde plaatsen, vaak op een omfloerste maar uiteindelijk toch doorzichtige manier, heb ik de afgelopen periode, te, regelmatig de vraag gehad of wij het allemaal wel redden. Als ik de vragensteller(s) daar dan op wijs vinden zij dit opeens een hele logische, voor zichzelf begrijpelijke, vraag.
Een variant op deze vraag is ‘of het goed geregeld is met de verzekering ?’.
Alsof er een optie is je te verzekeren tegen een aanslag met een scooter!!??
Bovenstaande bedoeld om onbegrip te voorkomen.
(of je moet natuurlijk opgenomen willen worden in genoemde top 10).
Positieve reacties zijn nog altijd in de, gelukkig zeer ruime, meerderheid.
Uiteindelijk blij ik ook maar een mens en betrap mij erop dat, helemaal onder deze omstandigheden,
de negatieve net even langer blijven hangen.
In mijn boek kom ik zeker terug op alle positieve, hartverwarmende reacties die ik nog steeds ontvang maar vooral ook de mensen die, nog steeds, voor ons klaar staan.
Glas is altijd halfvol
Ga natuurlijk hier niet mijn hele boek al prijsgeven maar uiteindelijk blijft het glas natuurlijk halfvol!
Voor wat het boek betreft; alle ellende, incl. de hierboven beschreven bijzondere vragen en reacties,
levert veel stof tot schrijven op.
Verder gaat het vooral over jezelf opnieuw uitvinden met focus op wat je nog wel kunt. Inmiddels twee oude liefde afgestoft; wandelen en gitaarspelen. Laatste periode een paar prachtige, meerdaagse, wandelingen gemaakt ( Welbekende Munro’s in Schotland en de Tour Mont Blanc Alpine)
Verslagen zet ik later online maar je kunt op deze site al een paar foto’s en video’s vinden.
Via deze links kun je sowieso zien waar ik op dit moment ‘mee bezig ben’.
Bovenstaande is inmiddels al weer lang geleden geschreven.
Klik op de knop hiernaast om de update te lezen.
Mijn 2e (3e 😀) boek.
Ik was, na Prioritijd!, al bezig met een 2e boek (onderwerp: gezond leven en oud(er) worden) maar ben mijn ervaringen vanuit het ongeluk aan het verwerken in een apart (en dus 3e) boek.
Inmiddels heb ik een werktitel, en al heel veel tekst maar dat zie je hierboven ook al, maar deze houd ik nog even voor mijzelf.
Daarnaast ben ik (al gebied de eerlijkheid te schrijven dat dit nog niet echt opschiet) bezig met enkele wandelboeken, zie weer deze link.)
Deze link verwijst naar de, eerder verstuurde, afgeschermde pagina
(daar opgenomen updates zijn, naast bovenstaande, de basis voor dit 3e boek) welke beveiligd is met een wachtwoord dat ik eerder gedeeld heb.
