Gekozen voor bovenstaande foto met een voor mij zeer positieve persoonlijke associatie.

Je zult ook zien dat dit de cover wordt van mijn boek ‘Mijn Munro’s’ waarbij ik direct een relatie leg naar dingen die nog wel mogelijk zijn; o.a. wandelen, schrijven, ervaringen delen. Ik ga regelmatig in Schotland wandelen en kijk dan uit naar bovenstaande situatie. Dit is de eerste dag van een van deze trips en, hoewel ik natuurlijk besef hoe bevoorrecht ik ben dat ik dit kan doen, letterlijk de ervaring waar ik naar uitkijk. Het kost nl. letterlijk ook heel veel ‘moeite’ om daar te komen maar de stilte is het mij waard. Ik neem voor een week eten mee en probeer zo min mogelijk mensen tegen te komen wat bijna altijd lukt.

In mijn boek ga ik hier dieper op in maar dit is een belangrijk onderdeel van mijn, aangepaste, persoonlijke strategie. (zie voor uitleg mijn boek ‘Prioritijd!’.) Dit is voor iedere persoon anders maar ik moet regelmatig dingen doen waar ik trots op ben om daar weer een tijdje op te kunnen teren.

Natuurlijk wordt ik dagelijks geconfronteerd met dingen die niet meer mogelijk zijn. Ook nu wil ik nogmaals benadrukken dat dit niet alleen voor mijzelf maar vooral ook juist voor mijn directe omgeving geldt. Vooral voor ons gezin natuurlijk maar ook familie, kennissen en vrienden.

Link naar mijn andere boek, wat veel persoonlijker wordt, is dat in mijn persoonlijke leven heel veel veranderd is.
Eerder geschreven dat mijn oude identiteit, voor een groot deel, gevormd werd door werk en sporten wat nu dus niet meer mogelijk is.

Kennissen en vrienden

Er zijn daardoor vrienden afgevallen en vrienden bijgekomen.

Moet ik eerlijk zeggen dat ik snel vrienden maakte (via eerder genoemde omgevingen als werk en sporten) en daar veel plezier bij had. Het geluk gehad dat ik op beide gebieden in veel verschillende omgevingen heb doorgebracht en ook dat vond ik fijn. Het feit zelf is volledig begrijpelijk omdat dit niet alleen in mijn situatie gebeurt maar ik zou liegen als ik schrijft dat dit mij geen pijn heeft gedaan. Het is ook niet eerlijk om de schuld daarvan alleen ‘bij de andere partij’ neer te leggen. Ik denk juist dat mijn persoonlijke verandering t.o.v. mijn oorspronkelijke karakter, waar niets aan veranderd is daar minstens voor de helft verantwoordelijk voor is.

Er zijn gelukkig dus ook vrienden bijgekomen of oude vriendschappen verstevigd.
Ik heb zelf ook de boot afgehouden en doe dit nog steeds omdat ik simpelweg minder energie en tijd beschikbaar heb waardoor ik ook op dit gebied bewust keuzes maak. Mensen die je vroeger op het werk of tijdens het sporten, coachen/begeleiden voetbalteams en andere zaken tegenkwam spreek je nu niet meer of in een andere rol. Ook dat geldt niet alleen voor mij besef ik mij en komt voor bij iedereen die, al dan niet bewust en/of ‘gewenst’, van rol veranderd.

Heel eerlijk; ik ben daarnaast, zacht uitgedrukt, niet meer zo vaak op pad maar vooral ook, niet meer zo assertief en extravert als voor het ongeluk. Ik bedoel dat ik niet meer 1000 dingen tegelijk doe per dag, van alles organiseer en, heel, veel contact heb met andere mensen en daarbij veel nieuwe dingen (de positieve en realistische natuurlijk) zie als uitdagingen en daar dan ook direct op inga. Integendeel; ik zou willen dat dit nog zo was omdat het simpelweg confronterend is dat ik dit niet meer kan. Mijn wereld(je) is letterlijk klein geworden waarvan ik ook weer heel veel leer. Als ik ‘buiten ben’ ga ik niet meer met iedereen die ik ken een gesprek aan en ook dat is vanuit ervaring dat dit simpelweg te veel energie kost wat ik later weer moet ‘bekopen’.

Mensen die het niet weten

Natuurlijk weet niet iedereen wat er met ons gebeurd is maar als ik met mijn koptelefoon door de stad wandel krijg ik ook nog steeds grappige opmerkingen (oorwarmers e.d.). Waar ik die eerst minder goed kon plaatsen is dit inmiddels ook gelukkig een kwestie van wennen en accepteren. Daarnaast kom ik natuurlijk ook, veel minder maar toch, nieuwe mensen tegen en dan is de vraag opvallend vaak ‘wat doe je?’. Ook dat weer als onderbouwing wel deel van onze identiteit gekoppeld wordt aan iemand zijn beroep.

Waarschijnlijk was ik, hopelijk, wat rustiger geworden omdat iedereen nu eenmaal ouder wordt. In mijn geval (ik kan het niet anders uitdrukken) ontploft mijn hoofd helaas nog altijd als het te druk of te veel wordt. De momenten die ik kies om wel ‘naar buiten te gaan’ (zeldzame verjaardag/feestje, voetbal kijken, terras/restaurant) lukt het mij goed te doen alsof er niets aan de hand is. Ik ga er tenminste vanuit dat mensen, buiten de onvermijdelijke oordopjes, niet veel aan mij merken. Als ik hier al 1 op 1 met mensen over spreek doet het mij, op een vreemde manier, ook weer goed als mensen die mij goed kennen aangeven dat zij wel degelijk verschil zien.

Zelfs in die zeldzame momenten spreek je nieuwe mensen die altijd vragen ‘wat je doet’ waar ik inmiddels wel beter mee om kan gaan. Blijft het feit dat je (zelfbeeld, toegevoegde waarde leveren) letterlijk iets wil betekenen. Als je dan ook altijd nog streber (en dat bedoel ik in dit geval niet positief hoewel ‘kijk eens wat het heeft opgeleverd’ de standaard valkuil blijft) is dit ‘lastig’. Als ik heel eerlijk ben geldt dit nog het meeste voor mijn gezin die ook opeens, blijvend, een andere echtgenoot en vader hebben.

Hier en nu

Daar ga ik hier verder niet te diep op in, het is al weer een hele lap tekst aan het worden en stof voor mijn boek! Moet nog wel even aangeven dat ik nog steeds iedere 3 maanden de behandeling in de pijnpoli krijg en dagelijks pijnstillers slik. Op de momenten dat ik ‘naar buiten ga’ (drukkere momenten) aangevuld met ‘mijn medicatie’ wat ik ook neem als wij met het gezin of vrienden ‘iets hebben’. Geen excuus of verantwoording maar simpelweg de feiten.

Ook daar kan ik inmiddels beter mee omgaan; ik besef mij dat ik, ook nog eens bewust, mijn best doe zo normaal mogelijk over te komen. Onbegrip wat je , voor de mensen die niet echt op de hoogte zijn, zelf veroorzaakt dan wel bevestigd. Misschien moet ik een sticker op mijn voorhoofd plakken of tijdens een gesprek een korte standaard verklaring overhandigen. Ondertussen verwijs ik nog steeds mensen naar deze lappen tekst dus dat heeft nog steeds een doel.

Positief:

Ik heb begin vorig jaar apparatuur gekocht om mijn boek in te spreken als luisterboek.
In Prioritijd! beschrijf ik dat, vanuit  de bevindingen / aanbevelingen vanuit mijn onderzoek, iedereen een passie ‘moet’ hebben.
Mijn passies zijn weggevallen door het ongeluk waardoor ik bewust ben gaan kijken naar zaken die ik wel kan.
Naast eerder genoemd ‘wandelen’ zijn daar o.a.:

muziek
Altijd al luisteren en gitaar spelen maar nu dus bewuster en vooral het zelf (Bas-)gitaar spelen als vervanging voor sporten en daarnaast stimuleren van mijn brein).

mediteren
deed ik altijd al maar nu anders en bewuster; iedere dag begin ik sowieso met meneer Hoff zijn ademhalingsoefeningen, natuurlijk gevolgd door koud douchen.

Luisteren en lezen

Minder lezen door omstandigheden maar wel luisteren; zowel boeken als podcasts om ook weer het brein te stimuleren.

bewust zijn
Regelmatig rust nemen na een korte inspanning en je daarbij richten op 1 dingen deed ik altijd al maar nu kan ik niet anders.

acceptatie
Nog steeds met behulp van iemand die daar voor gestudeerd heeft en dan ondersteund door een methode waar wij samen iedere afspraak, incl. huiswerk, een hoofdstuk uit een dik boek behandelen wat voor mij goed werkt.

Dagelijkse oefeningen (balans, kracht en cardio).

Schrijven, schrijven, schrijven!
Daar heb ik nog veel te leren vanuit de terechte wijsheid ‘schrijven is schrappen!’
Wat daarbij niet helpt is dat ik altijd mijn memorecorder bij mij draag en deze ingesproken boodschappen via een speciaal applicatie om laten zetten naar tekst. Dat is inderdaad voor iemand die niet alleen veel schrijft maar ook veel praat alleen maar een grotere uitdaging maar goed.

Ik verwijs verder vooral naar het desbetreffende boek omdat ik wil afsluiten met de reden dat ik mijn aandacht in eerste instantie gekozen heb de beschikbare tijd te richten op een ander boek. Altijd al ‘betrokken geweest binnen de maatschappij’ maar de laatste jaren verbaas ik mij daarbij over de gang van zaken binnen onze lokale politiek. Vanuit een positieve mindset ben ik daar ingedoken omdat ik altijd gewend ben geweest vragen te stellen als ik iets niet begrijp. In mijn ogen zijn er zaken die echt fout gaan binnen onze prachtige stad als er geen ‘logica tegenover gesteld wordt’.

Omdat ik zelf inmiddels door genoemde omstandigheden minder lees en meer luister (naast muziek altijd al luisterboeken en podcasts) heb ik daar een deel van mijn beschikbare tijd en energie in geïnvesteerd. Noem mij, terecht, ouderwets maar ik geloof oprecht dat boeken nooit zullen verdwijnen. Het zal wel, waarschijnlijk veel, minder worden waardoor ik vanuit mijn eigen ervaringen dus ook begonnen ben met inspreken van mijn luisterboek. Daarnaast ook dus een eerste podcast waar ik wel al ervaring mee had, zelf opgenomen via mijn telefoon en gedeeld via deze website. Nu dus via de nieuwe apparatuur en software en gedeeld als podcast.

Ik had al een nieuwe gitaar gekocht met bijbehorende (opname-) apparatuur en die hoor je ook terug in de Podcasts.
In de podcast noem ik het arbeidstherapeutische hobbybob kwaliteit omdat het letterlijk van dat niveau is.
Je mag er om lachen, graag zelfs! Nog een ‘teaser’; sommige zaken heb ik verwerkt in zelf geschreven nummers die ik opgenomen heb en ook nog eens ga delen. Dit wordt echt hele lange termijn werk trouwens dus in dit geval heel veel geduld.

Kort geleden in mijn boek een mooie uitspraak opgenomen, die ik graag wil claimen als dit nog niet gedaan is:
“neem jezelf niet te serieus, dat doen wij ook niet!”. (Ronald van de Buld – 2023 😉  )

gek worden

Ondertussen, en dat is niet overdreven, heeft al het bovenstaande mij wel geholpen om letterlijk niet gek te worden.
Als ik deze ervaringen kan delen en daardoor misschien zelfs mee kan helpen ben ik al tevreden.
Inmiddels ben ik mij, en dat heeft wel degelijk ook met leeftijd te maken, meer dan bewust dat ‘ellende’ niet alleen mij (ons) overkomt.

Je moet het zelf doen

Aansluitend daarop nog wel 1 wijze persoonlijke les: je kunt nog zoveel fijne mensen om je heen hebben die heel veel van jou houden en je graag willen helpen maar uiteindelijk, en dat inzicht gaat je uiteindelijk alleen maar helpen, moet je het zelf doen.
Spoiler, beter waarschuwing, daar heb ik een nummer over geschreven. Dit alvast in voorbereiding dat ik, in tegenstelling tot het zakelijke ‘Prioritijd!’, ook in mijn volgende boek(en) iets persoonlijker ga worden. Direct ook een test voor mijzelf omdat ik het allemaal al erg persoonlijk vindt.

Nog maar 1 dan; waar ik eerst heel veel moeite had om mijzelf te laten kennen kan ik nu niet anders dan eerlijk zijn.
Sommige mensen zullen het nooit begrijpen wat ik inmiddels accepteer omdat ik het zelf ook niet kan uitleggen.
Ik ga er vanuit dat het mij nooit helemaal zal lukken om op te schrijven wat ik voel. Hoe snel dit kan veranderen afhankelijk van de verschillende variabelen als licht, geluid, kou, drukte enz enz. Daar zit ook weer geen logica in  v.w.b. oorzaak – gevolg dus onmogelijk te verwachten dat iedereen dit begrijpt.

Wat het doel is van de eerste podcast leg ik dus uit in de podcast zelf. Op dat dossier neem ik mijn eigen rol ook niet al te serieus maar voel ik het zoals ik het bespreek. Reden dat ik daar mijn prioriteit (Priortijd!) aan geef is dat dit het enige boek is met tijdsdruk. Daardoor had ik het eigenlijk dus al een jaar geleden moeten opleveren maar nogmaals; dat lukt simpelweg niet (meer).

Als ik heel eerlijk ben zit ik helemaal niet te wachten op dit onderwerp en schrijf ik liever over andere dingen.
Ben b.v. ook aantekeningen aan het maken voor een Gitaarboek! En dat voor iemand die maar matig gitaar speelt.
Zie wel dat ik mij op dat vlak ontwikkel en die stappen deel ik in dit boek aan de hand vanuit leermomenten die ik, heel simpel, uitleg.

Waarom ‘De Schande van Schagen’ eerst?

Voor dit boek vind ik wel dat ik nu ik A gezegd/geschreven heb ik niet opeens kan afhaken.
Zal ook een karaktertrek zijn. Het onderwerp intrigeert mij al heel lang wat er ook weer voor zorgt dat ik er weer lol in heb maar er vooral weer veel van leer. Centrale vs decentrale regie met daarbij behorende consequenties op het gebied van kwaliteit en controle, leefbaarheid, veiligheid, betrouwbaarheid, rol van de (lokale) pers, gemeenschapsbelang vs eigenbelang, wat drijft (lokale) politici, hoe lopen de hazen tussen 1e, 2e kamer, Provincie en Gemeente enz enz.
Uiteindelijk ook niet voor niets de richting Public Sector gekozen voor mijn studie. Zelf na 25 jaar bij de overheid gekozen voor een overstap naar de private sector en in beide gevallen veel geleerd.

Ook dit heeft er toe bijgedragen dat ik mijn hoofd, ondanks dat dit ‘stuk is’, moet blijven gebruiken wat weer onderdeel is van mijn nieuwe persoonlijke strategie. Voor een toelichting verwijs ik naar mijn boek Prioritijd!).

Ik deel ook al jaren mijn mening over dit onderwerp, dit keer dus onderbouwd waarbij ik vooral niet ga beweren dat ik 100% gelijk heb.

Luister de podcast, kijk de video’s en lees uiteindelijk ook dat boek. Ik ga ook nog ergens delen hoe ik de video’s gemaakt heb en hoe ik dus langere tekst niet schrijf maar inspreek (spraak naar tekst). Was altijd al bezig met tekenen, opnemen, , mindmaps maken, presentaties geven, schrijven,websites, foto, video, software, muziek enz. maar nu dus op deze manier en met dit doel.

Confronterend dat ik mijn eerste boek er even naast deed met een jong gezin, fulltime baan en meerdere vrijwilligerstaken. 
Ik onderken nu dat alles heel lang duurt maar een emmer wordt uiteindelijk ook volledig volledig vol als hij gevuld wordt met druppels. In mijn geval: als je maar regelmatig de beschikbare (geklokte) 25 minuten besteed aan een onderwerp komt er vanzelf een resultaat. Waarbij ik het even niet over de kwaliteit heb anders komt het nooit ‘af’.

Deze podcast had ik, met mijn grote mond, een jaar geleden al ‘beloofd’ omdat tekst, zie ook weer deze bijdrage, ook niet alles is.

BLD Media

BLD Advies bestaat al sinds 2005 maar ik heb de KVK-inschrijving aangepast aan de nieuwe omstandigheden.
Is allemaal niet erg ingewikkeld (10 minuten werk) maar ook dit is, zelfreflectie, iets wat ik nodig heb.
Niet alleen omdat er bij het overnemen van mijn boek Prioritijd! nieuwe uitdagingen (eigen uitgeverij) kwamen kijken maar vooral ook omdat ik dus bezig moet blijven en niet gek te worden.

Ook al is dit dus maar, een optelsom van, genoemde 25 minuutjes focus.

Zo blijf ik zelf vooral ook leren en dat is uiteindelijk het leven.