Het Korps
Hier vooral geen verhalen over hoe zwaar het was en hoe ver maar wel een korte weergave van mijn periode bij de mooiste organisatie ter wereld ! (ok, op BLD Advies na dan 😉). Uiteindelijk is er niets mooier dan zelf (eind-)verantwoordelijk zijn voor de resultaten maar wel zo fijn dat ik al die jaren (in totaal 25!) kennis en ervaring heb mogen op doen bij het Ministerie van Defensie. (als Marinier en Burger)
Ik wil vooral benadrukken dat het Korps voor mij voelt alsof dit, letterlijk, een vorig leven is geweest.
In 2000 heb ik de dienst verlaten en als ik zelf op onderstaande links klik is het alsof ik dit allemaal in een prachtig mooi (jongens-) boek heb gelezen in plaats van zelf heb meegemaakt. Dat maakt het ook makkelijker om erover te schrijven omdat het niet meer voelt alsof ik er over ‘op schep’.
Ik herinner mij sowieso uit die tijd dat ik er vooral niet mee te koop liep dat ik Marinier was omdat mensen daar toch ook, negatieve, vooroordelen over hadden. Inmiddels, maar natuurlijk ook toen, ben ik er trots op dat iedereen dit toch weet over mijn verleden.
Voorbeeld uit de tijd dat ik zelf nog in dienst zat was de avond dat ik naar de film ‘Navy Seals’ ging met wat vrienden.
Toen zij, terecht, aangaven dat dit allemaal wel erg James Bond achtig was heb ik maar vooral mijn mond gehouden.
Ondanks dat zij allemaal, globaal, wisten wat ik voor werk (ok Hobby) ik deed heb ik het gehouden bij het feit dat ik i.d.d. moest toegeven dat ik erg veel leek op de hoofdpersoon (Charlie Sheen). Ik schrijf hier ook niet dat ik al die dingen heb gedaan of meegemaakt (bv. vrije val parachute springen of HALO jumps; er blijft altijd iets over om te wensen) maar wel dat mijn directe collega’s in dezelfde, kleine, eenheid dit wel deden. Dingen die ik wel gedaan heb komen nog steeds over alsof ik ze gelezen heb in eerder beschreven (Jongens-) boek.
Opleidingen
Daarbij moet ik vooral benadrukken dat er binnen het, relatief kleine Korps, weer nog kleinere eenheden zitten die allemaal specialistische dingen doen. Als je eenmaal Marinier bent kost het weer tijd om, als je dit ambieert, in aanmerking te komen voor deze (specialistische-) opleidingen. Voordat je hiervoor in aanmerking komt moet je eerst weer andere opleidingen, b.v. de koudweertraining succesvol afronden. (bergtraining, toentertijd in Schotland, Wales, en wintertraining in Noorwegen)
Dit was overigens geen straf; integendeel. Standaard grap als het weer eens koud en ver was:
‘wie heeft dit!?’ waarop het standaard antwoord was ‘wie wil dit!!??’.
Ik hield op dat soort momenten wijselijk mijn mond maar besefte wel degelijk hoe goed alles geregeld was v.w.b. eten, kaarten, veiligheid, uitrusting (ok, dat was in de beginjaren idd iets minder) en ga nog steeds, vanuit een passie die in die tijd ontstaan is zelf met veel plezier ‘de bergen in’. Ik weet zeker dat het feit dat ik als kind niet verder ben gekomen dan een vakantie in Bakkum en Zeeland en nog nooit in mijn leven op skies had gestaan hiertoe heeft bijgedragen maar feit blijft dat ik met het Korps in prachtige omgevingen ben geweest.
Een van de leuke dingen van internet is dat je, bv. via LinkedIn maar vooral ook via Facebook, in contact komt met veel oud-collega’s, in dit geval vanuit onze diensttijd. Ik krijg dan regelmatig de vraag waar wij elkaar ook al weer van kennen vandaar dat ik dit hier centraal (en dus maar 1x zodat ik iedereen hiernaar kan verwijzen) opschrijf.
Uitdaging daarbij is trouwens wel dat er, vooral op Facebook, zoveel (leuke) informatie incl. foto’s geplaatst worden dat je er een dagtaak van zou kunnen maken dit allemaal bij te houden.
In deze 13 jaar (1987 – 2000) heb ik heel veel geleerd, prachtige momenten meegemaakt en fantastische mensen leren kennen maar vooral ook heel veel lol gehad.
Bij het korps heb ik leiding leren geven maar, minstens zo belangrijk, leiding leren ontvangen, en ook daarbij veel mensenkennis opgedaan. Na mijn diensttijd ben ik, door Frits Conijn Redacteur bij het Financieel Dagblad en de schrijver, geïnterviewd voor dit prachtige boek wat deze ervaringen mooi weergeeft.
Vooral in het begin, toen ik net weg was bij de baas (zoals dit binnen de Koninklijke Marine genoemd wordt), en regelmatig oud-collega’s sprak, hoorde ik vaak: je mist het hè Ron ?
Natuurlijk is dat het geval, al slijt dit gevoel gelukkig met de jaren.
Mijn argumenten om weg te gaan zijn echter nog steeds valide maar als ik 1 ding mag noemen wat ik het meeste mis is dit wel de humor!
Vroeger had ik gem. 2 keer per dag pijn in mijn buik van het lachen en dat is mij toch, naast het teamwerk en de (fysieke) uitdagingen, het meest bijgebleven.
Daarbij heb ik alleen maar, nog, meer bewondering voor alle collega’s die dit werk doen terwijl zij een gezin hebben.
Voor mij was dit de belangrijkste reden om weg te gaan, kort daarop gevolgd door het feit dat ik graag steeds iets nieuws wil doen.
CV / LinkedIn
Dit heb ik over mijn diensttijd opgenomen in mijn CV en Linkedin profiel:
De periode bij het Korps Mariniers is het gevolg van een uit de hand gelopen dienstplichtperiode waarin ik uiteindelijk 13 jaar met zeer veel plezier heb gediend. Deze jaren zijn door de verschillende opleidingen (o.a. commando, parachutist, ski-instructeur, koudweertraining en kikvorsman), plaatsingen en uitzendingen (waaronder 3 jaar Curaçao en 6 maanden Cambodja) voorbij gevlogen.
Links
Hieronder enkele links naar de verschillende onderdelen/opleidingen:
Als eerste een stukje over de Korpsgeest/Korpswaarden
kikvorsman met een prachtige videoclip over exit en re-entry
Heb niets met niets met ‘in mijn tijd’ opmerkingen en bedoel dit voor positief (ok, jaloers!):
in mijn tijd waren er helaas nog niet van die, James Bond, onderwater scooters.
Via deze link een artikel over de kikvorsmanopleiding.
parachutist
militair ski-instructeur
En dat voor iemand die voor het eerst in zijn leven op skies stond bij Otto Zoetelief in Soesterberg!
Niet aleen deze prachtig maand maar daarna ook les geven in Noorwegen: skiën, skiën, skiën; prachtig.
Natuurlijk ook langlaufen, minstens zo mooi, en telemarken: overtreffende trap van alle overtreffende superlatieven.
Diensttijd in detail
Hieronder wat gedetailleerder mijn diensttijd:
(speciaal voor de mensen die precies willen kijken vanuit welke periode/plaatsing wij elkaar ook alweer van kennen)
87-4 EVO (Elementaire Vak Opleiding)
Duitse Paraopleiding Altenstadt
87 – 90 1AGGP – 13 Infcie – (Amfibische Gevechts Groep – Infanterie Compagnie)
eerst 1e pel. daarna 3e pel. (Peloton)
zomer 1998 Texel Bootcie LCRM (Landing Craft Rubber Motorized)
90 VBD opleiding (Verbindingsdienst)
91 2 AGGP (Amfibische Gevechts Groep)
91-93 1 AGGP (oa. Cambo 2)
91-4 Commando Opleiding KCT (Korps Commando Troepen)
92 OPLOOF (opleiding onder officier)
92/93 Cambo 2 10 VZGCIE Sisophon (Verzorgings Compagnie)
93 KVM Opleiding (Kikvorsman)
94-97 Amfverpel (Amfibisch Verkennings Peloton)
97-2000 Curaçao – Bureau Operaties
Uiteindelijk op Curaçao met ontslag gegaan en in Nederland geen dag meer gewerkt voor onze Koninklijke Marine maar dat is ook weer een verhaal apart! (dat ik zeker nog eens aan het papier ga toevertrouwen).
Kort samengevat ben ik, terwijl Eveline (die sowieso niet zo’n voorstander was van het feit dat ik de dienst wilde verlaten) 37 weken zwanger was van Steijn, in een tijdsbestek van enkele dagen heen en weer gegaan naar Nederland voor mijn sollicitatiegesprek bij DTO om zeker te weten dat ik een, andere, baan had bij terugkomst in Nederland.
Dit mede uit zelfbescherming! Ik kreeg de mogelijkheid mijn (HBO-) Studie af te ronden met een stage op het hoofdkwartier om daarna ‘als ik de keuring zou halen’ ook dat is het korps 😉, ‘evt. in aanmerking te komen voor een hogere functie’.
Aantrekkelijker was het aanbod bij mijn oude eenheid ‘in een rustigere functie’ (als die al bestaan) mijn studie af te ronden. Beiden heb ik beleefd afgewezen omdat ik eigenlijk al die tijd, mede omdat ik als dienstplichtige hierin gerold ben, andere plannen heb gehad met mijn leven. Bij de tweede optie heb ik aangegeven dat het niet realistisch was te verwachten dat dit een rustplaatsing zou worden waarop mijn collega grinnikte en dit beaamde. Een paar maanden later zat deze eenheid voor een groot deel in Somalië.
Wat blijft zijn de prachtige herinneringen die ik dus ooit nog eens op papier ga zetten.
